در شرایطی که شهر ششصد و چهل هزار نفری رشت در سال 1387 و به موجب اصلاحیه تعریف کلانشهرها در شورای عالی شهرسازی و معماری، در زمره کلانشهرهای غیررسمی ایران قرار گرفته و همزمان در شهرستان‌های مختلف استان گيلان شاهد ترکیب جمعیت ساکن روستاها و تبدیل دهستان‌ها به شهرهای جدید هستیم، رودبنه ـ تنها شهر در بخش غیرمرکزی لاهیجان ـ به دلیل قرار گرفتن در زیر سایه شهر مرکزی، بی‌فروغ و منزوی وانهاده شده است.
این شهر با حدود 3500 نفر جمعیت، کیلومترها از مسیر رؤیایی اتوبان بام سبز به دریا نیز دور افتاده است. اما تنها ده کیلومتر آن‌سوتر و پنجاه و اندی سال پس از جدا شدن شهر لنگرود از شهرستان لاهیجان، ماشین شهرسازی لنگرود پیوسته به خلق شهرهای اقماری کومله، اطاقور، شلمان، چاف و چمخاله مشغول بوده و گوی سبقت را از شهرستان مادر ربوده است.
به استناد آمار موجود، علی‌رغم لزوم برخورداری شهرها از حداقل جمعیت 3500 نفری، اطاقور دارای 1800 نفر و شهر دوپاره چاف و چمخاله نیز 1814 نفر جمعیت ساکن دارد. بر همین منوال، شهر رانکوه املش با 2200 نفر و لیسار تالش با 3260 نفر و بره‌سر رودبار با 1400 نفر در سال‌های اخیر تأسیس شده‌اند. اما جذاب‌ترین مورد این پرونده می‌تواند به شهر لولمان اختصاص یابد.
تصور بفرمایید که روستای لولمان به‌واسطه موقعیت جغرافیایی خود که بر سر راه مواصلاتی مرکز استان به تمام شهرستان‌های شرق گیلان واقع شده، با محاسبه آمار پراکنده جمعیت افرادی که هریک به‌واقع در خانه‌های خود در روستاهای دور از هم سکونت دارند، به‌عنوان روستا ـ شهر شناخته شده و واجد جمعیت 14000 نفری شده است.
هدف نگارنده از مطلب حاضر، اصرار بر تولید و ازدیاد شهرهای ساختگی و تغییر نام روستاها به شهر نخواهد بود، بلکه هدف، اتخاذ موضع فعال و مسئولانه از جانب مدیران ارشد شهرستان و نگاه آینده بینانه به سرنوشت همه لاهیجانیان است؛ شهری و روستایی… همه کسانی که وفادار و امیدوار به امید رونق مسکن و مأوای خود، همچنان منتظر ورود جاذبه‌ها و امکانات شهری به روستای خود هستند.
بی‌شک بی‌توجهی به آرزوهای مردم روستا موجب متروکه شدن روستاها شده و یا آنان را به آغوش پرمهر شهرستان‌های مجاور سوق می‌دهد. آیا زمان آن نرسیده که مدیران محترم شهرستان اقدام به ایجاد شهری جدید در فاصله 15 کیلومتری مرکز شهرستان و ادغام جمعیت و بافت روستاهای شیرجوپشت، بارکوسرا، بالارودپشت، ارباستان و نوشر نمایند؟ شهری جدید که بر سر راه مواصلاتی شهرهای لنگرود، چاف و رودبنه واقع شده و به‌عنوان گلوگاه اقتصادی روستاهای شمال لاهیجان به اتوبان بام سبز ـ دریا نیز مماس باشد.
نام این شهر هرچه باشد و مرکز آن به هریک از روستاهای مذکور نزدیک‌تر باشد، لاهیجان علاوه بر این شهر به یک شهر ساحلی در کناره دریای کاسپین و در جوار منطقه آزاد تجاری لاهیجان نیز نیاز خواهد داشت و شاید بتوان با ادغام لیالستان و دیزبن، شهر توریستی کوچکی را در شرق لاهیجان متصور شد.
همشهریان عزیز؛ این رؤیا شاید بتواند بخش مهمی از مطالبات امروز ما و نیز لاهیجانی بزرگ برای آینده فرزندان ما باشد.
منبع:لاهیگ