صاحب یک مشکل داشت: پای چپش در پی انفجار بمب طالبان قطع شده بود و او استطاعت خرید یک پای مصنوعی را نداشت. البته او یک راه حل داشت: نوربی بی، دختر ۱۱ ساله‌اش را سال گذشته به سه هزار دلار فروخت و یک پای جدید خرید.
به گزارش صبح رانکوه، به نقل از سرویس بین الملل فرارو به نقل از نیویورک تایمز، صاحب در میان ده‌ها هزار سرباز و مامور پلیسی است که در جنگ داخلی دراز مدت افغانستان برای دولت جنگیده و زخمی شده‌اند. بسیاری از آن‌ها به دلیل حمایت اندک و گاهی عدم حمایت دولت، برای نجات خود به اقدامات ناامیدکننده‌ای متوسل می‌شوند.
کسانی که از حمایت دولت برخوردار می‌شوند نیز خود را در حاشیه جامعه‌ای می‌بینند که مردمش معلولان را از خود می‌رانند.
در جنگی که میزان مرگ و میر آن هر سال افزایش می‌یابد، تعداد کسانی که از حملات جان سالم به در برده‌اند اما برای همیشه معلول شده‌اند، رو به افزایش است و منابعی که دولت افغان و سازمان‌های خیریه ارائه می‌کنند، پایمال می‌شود. حتی براساس محافظه کارانه‌ترین تخمین، آمار دولتی افغانستان از کسانی که حقوق دریافت می‌کنند، نشان می‌دهد این کشور دارای ۱۳۰ هزار معلول است که از میان آن‌ها ۴۰ هزار تن قطع عضو هستند. مطمئنا رقم کل این افراد بسیار بالا‌تر است چراکه دولت هیچ آماری در مورد اعضای سابق ارتش که معلول هستند، ارائه نکرده است.
بسیاری مانند فردین ۲۴ ساله، گروهبان سابق اداره پلیس که در بمبگذاری سال ۲۰۱۳ طالبان پای راست خود را از زانو به پائین از دست داد و پای چپش نیز از مچ نابود شد، حتی مستمری ناچیزی که حقشان است را دریافت نمی‌کنند.
فردین در عوض تا تاریک شدن هوا صبر می‌کند و بعد صندلی چرخدار خود را در ترافیک سنگین محله مکروریان کابل به پیش می‌برد و با آرزوی اینکه هیچ یک از همکاران سابقش او را نبینند، گدایی می‌کند.
وی در حالیکه پتویی روی پایش کشیده می‌گوید: «برخی مواقع می‌شنوم دخترانی در خودرو به هم می‌گوید: «به این مرد خوش تیپ نگاه کن. چرا در خیابان گدایی می‌کند؟» آن‌ها اصل ماجرا را نمی‌دانند.»
