شهر رحیم آباد در پای کوه برزگ سماموس ( خدای آشامیدنی ها) و نزدیک به رودخانه پلورود، از دیر باز زمستانگاه خوانین اشکور بوده و در حال حاضر جمعيتي بیش از ده هزار نفر دارد.
به گزارش خبرنگار صبح رانکوه؛ رحیم آباد در گذشته های نه چندان دور، مرکز منطقه رانکوه ( از کوهپایه ها و دامنه های البرز لنگرود تا سیاهکلرود) بود.
در اهمیت و موقعیت سوق الجیشی و جغرافیایی منطقه رحیم آباد فقط به یک نکته به شرح ذیل اشاره می شود تا جایگاه منطقه رحیم آباد بهتر مشخص گردد
در قدیم الایام دومین راه مهم شاه عباسی، مسیر مالروی رحیم آباد به قزوین بود که از یک سمت جلگه ی گیلان به دشت قزوین و از سمت دیگر آستارا را به آسترآباد مرتبط می ساخت.
بر اساس مصاحبه و تبادل اطلاعاتی که با برادر ارجمند جناب آقای احمد طلوعی از نوادگان عالم ربانی حضرت آیت الله علی اکبر طلوعی در مورد پیشینه، نامگذاری رحیم آباد و قسمتی از تاریخ اشکور داشتم که الحق و الانصاف اطلاعات ارزشمندی هم دارد، در پاسخ اعلام کرد.
بر مبنای شنیده های مستقیم از گفته های مرحوم پدرم که ایشان هم از پیشنیان خود سینه به سینه نقل قول کرده است، پیشینه، قدمت و چگونگی نامگذاری رحیم آباد بدین صورت بوده است.
رحيم آبادی ها از هزار و پانصد تا دو هزار سال پبش، بومی اشکور بودند و آنها پیشینه و تاریخی جز اشکور نداشته اند. منتهی هر از چند گاهی بدلیل جنگ ها و خشونت های قبیله ای به ساوه، تفرش و الموت پناهنده و دوباره به زادگاه اصلی شان اشکور می آمدند. در اشکور هم مقر اصلی آنها لوسن، چاکان، لسبو، کیکاووس و از دوره کریم خان زند به بعد هم ، روستای شوئیل بود.
آنچه مسلم است از دوران سامانیان، خاندان هزار اسبی به حکومت اشکور دست یافته اند.
همچنین از محقق، پژوهشگر و شاعر اشکوری جناب آقای محمدقلی صدراشکوری در سال 1373 نقل است که رحیم آبادی های کنونی از دوهزار سال پیش در اشکور بوده اند.
✳️ چگونگی نامگذاری رحیم آباد
در اواخر دوره کریم خان زند یا اوایل دوره قاجار سه برادر از خانواده هزار اسبیان اشکوری مقیم لسبو که زمستان در لسبو محله نزدیک گسکر محله سکونت داشتند. بعد از انتخاب روستای شوییل بعنوان مقر اصلی خود، یکی از سه برادر بنام “عبدالرحیم” مکانی را در رحیم آباد فعلی که در آن زمان چند آبادی نزدیک هم بود و یکی از آنها هم نارنج کلای بزرگ نامیده می شد، از خوانین پیرمحله ماچیان که منطقه در تملک آنان بود، خریداری و خانه ای ساخته و برادران دیگر وی نیز در سال بعد در همین رحیم آباد کنونی منزل مسکونی احداث و به احترام او نام این آبادی جدید را رحیم آباد گذاشتند.
این برادران از نوادگان امیر فرخ هزار اسبی اشکوری(لسبو) بودند که در زمان شاه عباس و متمرکز شدن ایالت های مختلف سراسر ایران تحت پادشاهی سلسله صفوی، یک از سه برادر را به عنوان سپهسالار اشکور منصوب کرده بود. به عبارت دیگر زمانی که شاه عباس اشکور را به تسخیر خود در آورد، یکی از سرداران اشکوری از خاندان هزاراسبی، مستقر در لسبو را سپهسالار اشکور کرد.
این فرد امیر فرخ هزار اسبی اشکوری، نیای هر سه طایفه فعلی رحیم آباد بود که سه فرزند یا نوادگان ایشان در شوییل در سه نقطه بالا، وسط و پایین در بالامحله روستای شوییل که حیات نام داشت، مستقر و سه طایفه به نام های مذکور تشکیل دادند.
متعاقب آن بر مبنای همان تقسیم بندی، طایفه های مذکور در رحیم اباد مستقر شدند و ساکنان شهر رحیم آباد هم به سه طایفه جور حیاطی (بالا حیاطی) ، مین حیاطی (میان حیاطی) و جیر حیاطی (پائین حیاطی) تقسیم گردید که مربوط به حیاط های موجود در تابستانگذران اهالی شوئیل که از معتبرترین آبادی اشکور به شمار می رفت، می‌شود.
شایان ذکر است، موسی مسعود که نام اصلی ایشان علی لبیبی رحیم آبادی است، در کتاب گیلان، بخش تاریخ اشکورات که خودش را از مین حیاطی های شويیل و از طایفه هزاراسبیان می داند، می نویسد.
هزار اسبیان اشکوری خود تاریخی دیرینه داشته و در گذشته‌های دور، سرزمین های اشکور و حتی لرستان، خوارزم و ابرکوه ردپای آنان را می توان یافت. قدیمی‌ترین گنبد ایران (گنبد عالی ابر کوه) به دست یکی از افراد طایفه هزاراسب (عمید الدین شمس الدوله دیلمی ) به در قرن ۴ ه ق ساخته شده است.
شهر رحيم آباد از سال 1342 دارای شهرداری و از سال 1368 با یک شهر، 4 دهستان و تعداد 215 آبادی و روستا به بخشداری مستقل ارتقاء یافت.
جمعه، چهارم فروردین ماه سال 1396
تهیه و تدوین : تقی غلامی دشتکی ( اشکوری)