حال، اعضای محترم شورای شهرم؛ مسئولیت سنگین محول شده به شما را تبریک می‌گویم و برایتان صبوری، درایت، همدلی و همّت از خدای متعال خواستارم. اینک به عنوان یک شهروند و دلسوز شهر چند نکته را یادآور می‌شوم:
شورای اسلامی شهر جای تعارفات معمول نیست؛ جای نازکشیدن و ناز خریدن هم نیست؛ قرص و محکم پای تعهدتان نسبت به آرای مردم باشید که اگر غیر این باشد در جهت‌گیری آینده همین مردم سهیم اید. بدانید دلسوزان، متخصصان و جوانان این شهر با همه اختلاف نظر، عاشق شهر و دیار خویشند. از موافقان و مخالفان بهره ببرید که این سراسر سود برای شما خواهد بود. افراد لایق و شایسته کم نیستند؛ اگر حبّ و بغض را کنار بگذارید. درب اتاق شورا را به روی مردم برای ورود اندیشه‌ها و ایده‌ها باز بگذارید. امان از تصمیمات عجولانه، جانبدارانه و سرسری که آفت اعتبار و مایه تأسف مردم از انتخاب شماست. اینک اگر زمان تبریک‌ها پایان پذیرفته، بنرها پایین آمده و پست‌ها و استوری‌های فضای مجازی لایک و کامنت گرفته؛ کفش همّت بپوشید، پا به میدان نهید. بی شک قبل از ورود به این عرصه، جوانب را سنجیده‌اید؛ اما دوباره با خود خلوت کنید، نیت‌ها را مرور کنید و سنگ‌هایتان را با خود وابکنید. فراخوان دهید، از جوانان خوش‌فکر شهر خویش ایده بگیرید. پیشنهادات را بشنوید، انتقادات را فرصت شمارید. شما از جنس همین مردمید. اعلام جهاد توسعه شهری کنید، مردم قطعاً همراه شما خواهند بود، همانطور که در سخت ترین برهه در پای صندوق رأی همراه شما بودند.
هدف از این یادداشت، فتح باب نقد دلسوزان و پذیرش از طرف شما مسئولان مردمی به امید گشایش گره‌های کور مشورت که سخت بهم پیچیده است. مگر هدف شورا غیر از این است؟ شاید این یادداشت برای شما تازه‌نفسان این راه، خوشایند و مطلوب نباشد؛ ولی بدانید جز نیّت خالصانه در آن چیز دیگری نیست. مسئولیت فعلی خود را لطفی از سوی خدای متعال و مردم بدانید؛ پس آن را قدر دانسته و فرصت پیش آمده را جهت حفظ اعتماد و اعتلای حقوق شهروندی غنیمت شمارید؛
که در غیر اینصورت:
“این میز نیز لیز…”
ف. م
