شاید این سئوال های تا کی…؟برای شماخواننده عزیز نیز با دیدن صحنه زباله های رها شده در طبیعت ، در کوچه ها، در خیابان و….پیش می آید و به دنبال پاسخی برای آن باشید
ولی من هنوز نتوانسته ام پاسخی قانع کننده ای برای آن پیدا کنم و همواره از خودم می پرسم ما که مدعی فرهنگ و اصالت هستیم و ما که ادعا داریم که چنین و چنان هستیم ولی تا کی…؟
تا کی…؟باید برای تصویرهای دلخراش زباله های رها شده در طبیعت بکر و زیبا که جلوه ای از بهترین نقاشی خالق هستی است، نگران شویم و تاسف بخوریم…؟
تا کی ….؟باید شاهد تصویر جویدن پلاستیک و زباله های رها شده در دل بکرترین جنگل‌ها و مراتع توسط دام‌های محلی باشیم و انگشت حیرت به دهان بگیریم…
تاکی…؟ باید در مسیر جاده های ییلاقی شاهد رقص پلاستیک‌های رنگارنگ در آسمان آبی باشیم که با هدایت باد و بوران بر شاخه های درختان جنگلی حریم جاده ها نشسته و خودنمایی می کنند و…
تاکی…؟باید در حریم رودخانه های شهرها و روستاهای حوالی خودم شاهد تپه ها و خاکریز زباله های بشری و بسیار زننده و سیمای نامطلوب دارد باشیم…؟
تاکی…؟ باید وقتی دلمان هوای ساحل و دریا دارد به ساحل و حوالی دریا می رویم هنوز قدم بر ماسه های نرم ساحل نگذاشته. شاهد شنای بطری ها و ظرف های پلاستیکی و…باشیم؟
تا کی …؟شاهد تصویر و کلیپی احساسی از یک زن غیور، یک کودک دانا، یک فردی با تعصب و یا یک گروه و تشکل دوستدار محیط زیست و…باشیم که تلاش می کنند تا ما را ترغیب و تشویق کنند که چگونه از محیط و طبیعت زیبایی که خودمان به خاطر زیبایی اش آن نقطه و مکان را برای تفریح و گردش انتخاب کرده ایم تا از آن لذت ببریم،پاک و تمیز نگه داریم تا دیگران و یا شایددر فرصتی دیگر گذر خودمان. چون گذر پوست به دباغخانه بیفتد….
تاکی… ؟ باید شاهد بسته‌های زباله و آشغال در کنار جاده ها باشیم که هنگام عکس و فیلم گرفتن از طول سفر مجبور باشیم زاویه دید دوربین را به مسیر اصلی جاده ها ببریم تا حضور زباله های دست ساخت همنوعان ما و یا زباله های بجا مانده از سفر و تفریح هفته گذشته ما تصویر ما را مخدوش نکند…؟ تا کی…
تا کی….باید در حرف بتازیم که چنین و چنانیم ولی ابتدایی ترین کار که برای حفظ محیط و طبیعت خودمان است در عمل جور دگر رفتار کنیم
چرا با داشتن این همه سبقه فرهنگ و تمدن، این همه باورها و اعتقادات و سفارشات و توصیه ها در حوزه بهداشت، نظافت، حفظ طبیعت و….اینگونه رفتار می کنیم.
و باز باید بگویم تا کی …؟ باید حسرت رفتارهای افراد جوامع دیگر را که از لحاظ تمدن، فرهنگ… از ما عقب تر می دانیم را بخوریم و کلیپ های آنها را به رخ همدیگر بکشیم و با خود تحقیری بگوییم ببینید این حرکت در فلان کشور… و یا رفتار این کودک چقدر زیباست…
چرا و هزاران چرای دیگر و…باید ببینیم کجای کارمان گیر است..،؟
اما نکته ای که باید به آن اذعان کنیم این که باید از خودمان شروع کنیم و از خانواده خود و آموزش و تربیت الگوهای رفتاری مطلوب جامعه را در کودکی به فرزندان خود بیاموزیم.
همچنین به نظرم بیشتر با رفتار عملی خود در ترویج الگوهای فرهنگی جامعه خود تلاش کنیم تا دیگران از ما ببینند و بیاموزند
شاید هم تقویت احساس تعلق به جامعه و موطن و اینکه هر نقطه ای از خاک ایران سرای من است و متعلق به همه نسل های ما. راه حل دیگری برای رهایی از این ” تا کی… ” ها باشد
پس بیاییم همه باهم و در کنار هم برای حفظ داشته هایمان و برای میراث آیندگان مان گام برداریم.
#پژوهشگر اجتماعی – باقر رجبی ویسرودی سه شنبه ۲۵ شهریور ۱۴۰۴- خمام
