آب آبشار پس از عبور از دریاچه، رودخانه‌ای را تشکیل می‌دهد و به سمت شلمانرود می‌رود و از آنجا به دریا می‌ریزد. مسیر رودخانه دره عمیقی است که دیواره‌های آن پوشیده از تخته سنگ‌های یکپارچه و صاف است. جنگ‌های اطراف و درختان تنومند بر زیبایی این منطقه بکر افزوده است.
رسیدن به این دریاچه و آبشار بسیار سخت است. متاسفانه این آبشار به گردشگران معرفی نشده و هیچ تابلوی راهنمایی هم برای رسیدن به آبشار در مسیر وجود ندارد؛ فقط روستانشینان اطراف آن را می‌شناسند.
سفر به آبشاری ناشناخته
خود را برای یک کوه نوردی در دل جنگل و صخره نوردی آماده کنید. بخشی از مسیر آسفالت است و از لنگرود تا روستای لیل حدود یک ساعت زمان می‌برد. 6 کیلومتر جاده خاکی است و 3 کیلومتر را هم باید در دل جنگل کوه‌پیمایی کنید.
برای رفتن به ماهی مشو پنو، باید سفر را از لیلاکوه آغاز کرد. به پای لیلاکوه که رسیدید، به سمت چپ و مسیر روستای آبچالکی برانید. از آنجا مسیر پرشکوه و ملاط را طی کرده و به سمت منطقه تفریحی نگین سبز لنگرود و اطاقور برانید. بالای پل آهنی اطاقور تابلوی بزرگی نصب شده که مسیر جنگل‌های خرما و بلوردکان و املش را نشان می‌دهد؛ باید مسیر جنگل‌های خرما را انتخاب کنید. در مسیر راه، روستاهای شکرکش، ششلو، تیکسر، پیله محله لیل و بالا محله لیل دیده می‌شود.
زیبایی‌های مسیر به اطراق کردن وسوسه‌تان می‌کند؛ سمت راست جاده رودخانه‌ای است که چندین پل چوبی روی آن ساخته اند. آب رودخانه به قدری زلال است که سنگ‌های صیقلی کف رودخانه را به راحتی می‌توان دید. «چُئُون» پرنده نام آشنای گیلان مدام ماهی‌های داخل رودخانه را رصد می‌کند. اگر مرداد در این جاده حرکت کنید، عطر برنج‌های رسیده، مستتان می‌کند.
شالیزارهای این محدوده به دلیل کوهستانی بودن روستاها، پلکانی است و خوشه‌های برنج به بار نشسته با وزش باد، منظره دل انگیزی ایجاد می‌کند. بالای کوه مزارع سبز چای دیده می‌شود و خانه‌های روستایی با چوب، کاه و کُلش مجذوبتان می‌کند. مراقب گاوهای یله باشید.گاوهایی که از پشت درخت‌ها بیرون آمده و آب سرریز در پای کوه را با اشتها می‌بلعد.
بعد از کارخانه چای و عبور از پیله محله لیل، به سمت پل آهنی بروید. حدودا 50 متر بعد از پل آهنی جاده 2 شاخه می‌شود.
یک مسیر جاده آسفالته است که به سمت خرما می‌رود و جاده خاکی که به بالای کوه می‌رود. جاده خاکی به سمت روستای پنو و بارکلی می‌رود، ولی تابلوی مسیر این روستاها یک متر بعد از جاده خاکی نصب شده است!
جاده خاکی زیرسازی نشده و شیب تندی دارد. برخورد قلوه سنگ‌های بزرگ در بستر جاده صدای مهیبی ایجاد می‌کند. افزون بر آن جا به جا سنگ‌های بزرگ از بالای کوه به داخل جاده غلتیده است. مسیر خاکی تا روستای پنو 6کیلومتر است. 5 کیلومتر که برانید، پل بتنی کوچکی در یک پیچ تند دیده می‌شود. تنها راهنمای شما تیرهای برق است. نزدیک دومین تیر برق بعد از پل بتنی ماشین را نگه دارید. از این پس باید پیاده روی در دل جنگل را تجربه کنید.
مسیری پرخطر
در مسیر راه آب از دل زمین به سطح نفوذ و گل رس بستر زمین را سست کرده است بنابراین سرخوردن شما مساوی است با پرت شدن داخل رودخانه. بهترین نگهدارنده شما، ریشه درختان سترگی است که از دل خاک بیرون زده اند. مسیر تردد هم به قدر یک نفر بیشتر نیست.
از بالای دره، رودخانه قابل رویت است. کف رودخانه هم درختان پوسیده زیادی مانع عبور آب می‌شوند. بر تنه بسیاری از این درختان قارچ‌هایی روییده و تنه بسیاری از آنان تا انتها پوشیده از خزه است. پس از یک کیلومتر پیاده روی ، از ارتفاع دره کاسته می‌شود و راه باریکی شما را به سمت رودخانه می‌کشاند. از اینجا به بعد باید با کفش‌هایتان هم خداحافظی کنید و پا را به سنگ‌های صیقلی رودخانه بسپارید. آب رودخانه به قدری سرد است که گرمای تموز را فراموش می‌کنید.
مسیر رودخانه را به سمت شمال کم کم باریک و شبیه یک تونل می‌شود. پس از کمی پیاده‌روی یک مرتبه، با آبشار زیبا که بافشار آب را به پایین هدایت می‌کند، مواجه می‌شوید. این آبشار غار و استخر زیبایی در طرفین یک کوه صخره ای ایجاد کرده است که هر بیننده ای را مجذوب می‌کند. عمق این غار از آبشار ویسادار پره سر تالش نیز بیشتر است.
اگر از سردی آب رودخانه در هراسید، مسیر دیگری هم هست. باید مسیر رودخانه را ادامه دهید و تا پای آبشار پیاده‌روی کنید. ولی به سختی می‌توان از یک دره عمیق به پایین رودخانه رفت. محلی‌ها بدون کفش، با مهارت از این صخره‌های خیس و لغزان پایین می‌روند و تن خسته را به آب دریاچه می‌سپارند.
علت نامگذاری ماهی مشو
پیرمردی 60 ساله از اهالی بندر محله در اطراف رودخانه هیزم جمع می‌کند. از او درباره وجه تسمیه آبشار می‌پرسم. می‌گوید: ماهی مشو یعنی جایی که ماهی نمی‌تواند برود. وقتی رودخانه طغیان می‌کند، ماهی از سمت دریا و شلمان رود به سمت بالا می‌آید ولی از آبشار نمی‌تواند بالاتر برود؛ به همین دلیل می‌گویند ماهی مَشو.
وی افزود: آب ماهی مشو از منطقه ییلاقی تریان یا زرچال سرچشمه می‌گیرد و پس از گذشتن از دل جنگل، این کوه صخره ای را می‌شکافد و به پایین می‌ریزد.
راه دسترسی به این آبشار زیبا بسیار ناهموار است. خوشبختانه این جاده مال‌رو به تازگی وسیع تر شده اما همچنان خطرناک است. ایجاد یک راه دسترسی مناسب تا پای آبشار، گردشگران زیادی را به آبشار ماهی مشو فرا می‌خواند؛ آبشاری زیباتر از ویسادار و خرمکش اما هنوز ناشناخته./ روزنامه همشهری