دستان مهربانت،اولین دست پرمهری که مرا ” لمس ” نموده است

به بهانه روز ماما که گذشت:

دستان مهربانت،اولین دست پرمهری که مرا ” لمس ” نموده است.

مامای من روزت مبارک

 
ماما نصف مادر است وپنجم ماه می،برابر با پانزدهم اردیبهشت هرسال، فرصتی است که مقام این انسان ویژه و شاید ناشناخته برای مردم تبیین شود. ماما اولین کسی است که همه ما در این دنیا با دستان او ارتباط پیدا می کنیم و اولین شخصی که در قبال ما مسئولیت قانونی پیدا می کند. مسئولیت مشایعت ما از دنیایی به دنیای دیگر که قطعا پروردگار این موهبت بزرگ وخطیر را به هیچ فرشته ای نخواهد بخشید.
مامای مهربان که محافظ مهر مادر است تا به سلامت کودک او را از دنیایی کوچک به جهانی بزرگ رهنمون کند واولین سرنوشت ما پس از پروردگار در دستان اوست. پس اکنون همه ی ما که از جنین به جهان رسیده ایم، مدیون نصف مادر یعنی ماما هستیم و نکوداشت روز جهانی ماما کاش به یک روز ختم نمی شد، کاش سازو کار دنیا به شکلی بود که ارتباط بیشتری بین ما و ماماهایمان برقرار می شد وهمیشه سپاسگذار این کار بزرگ آنها بودیم.
دستان توانای ماما به اندازه مشاغل مقدس دیگری مانند آموزگاران،پزشکان،والدین وانسانهایی از این دست دارای قرب وقیمت فراوانی است که متاسفانه از آن غافلیم.همانطور که در روز تولد والدین ویا روز معلم هدایایی به رسم ادب مقابلشان می گذاریم،شایسته بود روز ماما نیز این فرشتگان را می شناختیم و برای دلگرمی آنها هم که شده، کاری می کردیم که بدانند همیشه به یاد بزرگواری آنها هستیم وآن گرامیان را در ادامه راه پر مسئولیت شان دلگرمتر می نمودیم.
اما اینکه اکثرما انسانها نصف مادرمان یعنی مامایمان را نمی شناسیم، شاید این ظلم متاقبل جامعه وماماهای گرانقدر نسبت به یکدیگرباشد.مامایی که می تواند شخصیت کارزماتیک خود را برای همیشه ی عمرمان در غالب انرژی مثبت به کالبدمان تسری دهد.کسی که می تواند همواره پیگیر احوال فرزندی باشد که او را به دنیا آورده است وکاش این ایده از کهن دیارمان به فرهنگی جهانی تبدیل شود که آدمیان با انسانی والا به نام ماما، ارتباط متاقبل تری پیدا نمایند که مانند معلمین جامعه باید به آنها درس پس داد واحترام بر آنها _همیشه روزگار _بر جامعه واجب باشد.درپایان شایسته است به گوشه ای کوچک از آلام جامعه مامایی کشور اشاره نماییم که لازمست برای درا بودن اجتماعی تندرست و سلامت هرچه زودتر موانع پیشروی این بزرگواران فراموش شده، مرتفع گردد.
7.متخصصین زنان وزایمان ماما نیستند ودخالت کار آن عزیزان در امور مامایی اقدامی غیرحرفه ای به شمار می آید.
6.سازمانهای بیمه ای، برخلاف قوانین دنیا با ماما قرار داد نمی بندند و این ظلم به جامعه مامایی کشور است.
5. علیرغم تدابیر سالیان اخیر، آمار سزارین در کشور نسبت به کشورهای مترقی بسیار بیشتر است(3برابر متوسط جهانی) واین یعنی دخالت جراحان زنان وزایمان در کار ماماها ،درحالیکه همه به خوبی می دانند که تنها 15 %از زایمانهای پرخطر نیازمند جراحی می باشد.
4.جراحی سزارین توام با عفونتهای خاص وایجاد خطر برای مادر وفرزند است که درزایمانهای طبیعی توسط ماما این مشکلات کمتر است.
3.جراحی توسط متخصصین زنان وزایمان سرانه هزینه های هتلینگ مراکز درمانی را افزایش می دهد واین اسراف در منابع عمومی کشور محسوب می گردد.
2.جراحی زایمان در محیط های کاملا تخصصی و اتاق عمل امکان پذیر است در حالیکه زایمان طبیعی در حضور ماما، در کلینک ها و دی کلینکها نیزمقدوراست.
1.عدم امکان قرارداد مابین ماما و سازمانهای بیمه ای باعث می شود مردم برای دریافت هر خدمتی به پزشکان مراجعه نمایند که این موضوع موجب ضرر به صنعت بیمه کشور و ظلم به جامعه مامایی کشور است.
حيطه خدمات مامايي بسيار وسيع تر و از ابتداي تولد تا انتهاي عمر است و ابعاد مختلف بهداشتي در زمينه بهداشت باروري، مشاوره، آموزش و آگاهي در دوران بلوغ، ازدواج، بارداري و يائسگي را شامل مي شود. اين آموزش ها ضامن سلامت خانواده و امید است نظام سلامت کشور بر این مهم اهتمام ویژه تری نماید وحال که طبق قوانین، ماما دارای استقلال کامل حرفه ای است و حتی می تواند بدون سرپرست فعالیت نماید، کوشش نظام سلامت بر این باشد که تداخل کار ماما و متخصصین جراحی زنان و زایمان،موجب ضرر بر مردم و منابع کشور نباشد.
درپایان واجب می دانم که از پروردگار متعال ،آمرزش روح مامایی که مرا به جهان مشایعت نمود خواهان باشم.

روانشاد زهرا بیگمی روحت شاد و یادت گرامی باد.

قاسم خوش سیما